to powoli odrywa się pączkując
wytacza się kulą z ciemności wnętrza

z migreną myśli pokrętnych
labiryntem mózg kierujących w nieznane

z bólem żalu kłującym w piersiach
uczuć jak chwasty wyrwanych

z motylami skrzydłami trącymi trzewia
co ulecieć nie mogą
przez wąską szczelinę definiowania

wówczas z oczyma mrokiem powleczonymi tworzę
w tej jedynej dziwnej nabrzmiałością porze































cyklu miesiączkowego