Juzeppe przyniósł złą wieść. Strasznie złą jak puszka Pandory, a moze nawet straszniejsza. Pyzdra miał akurat warte przy grocie i niechiał go wpuścić do groty. W końcu Juzeppe B. umówił się na audiencje i powiedział, co w całej gminie panował głód. Janosik nie mógł dłużej tak żyć i przyglądać się straszliwym cierpieniom ludzkim. Postanowił więc ubić grubego i dzikiego zwierza. Tak, żeby wszystkich wykarmić i nawet dla glodej Litwy ochłapy zostawić. Dla Janosika zależało na czasie to nie zabrał osprzętu. Do Afryki miał blisko. Musiał przebyć małe pole i rzeczke przepłynąć. Szybko znalazł się w Afryce. Tam wykorzysując swoje zdolności traperskie, wyśledził największego słonia jaki chodził po ziemi. Swoim uderzeniem zmiażdżył słoniowi mózg. Po czym zarzucił go na plecy. Kiedy wracał stado lwów zwąchało świeżą krew. Lwy otoczyły Janosika i przyparły go do ogromego głazu. ÂŚmierć zajrzała dla Janosika głęboko w oczy. Janosik jednak zachowł zimną krew, nie spanikował. Zwinnym ruchem dobył kła słonia. Trzymając w jedne ręće kła a w drugiej słonia. Czuł się troche pewniej. Janosik cisnoł kła prosto w serce lwa. Lew od razu padł. Wtedy drugi się rzucił. Janosik przywalił go słoniem, słoń był tak ogromny, że swoim ciężarem zmiażdżył lwa. Z lwa nie był co zbierać. Teraz Janosik był bez broni. Janosik i lew. Dzika bestia i człowiek gór. Wymienili dziki wzrok, każdy wiedział że może przeżyć tylko jeden. Janosik podniósł głaz co za nim się znajdował. Ręce mu drżały pod wpływe ciężaru. Zapadł się w ziemie na 2 metry. Jednak rzucił głazem w góre. głaz strzelił do góry jak rakieta. Po to żeby spaść z jeszcze większą szybkością. Kiedy było po wszystkim. Lew stał się synem wiatru i kurzu. Janosik zarzucił ponownie słonia na plecy. A lwa wzioł pod pache. Powrócił do wioski jako bohater. Ratując ludzi od głodu i śmierći. Sam zdobył skóry lwa, a Litwa dalej głodna. Janosik w ten sposób pokazał, jak można pomóc innym i wyjść na swoje.