Wyobraź sobie, że wszystkie myśli
jakie człowiek kiedykolwiek spłodził
bądź spłodzi, tyś uchwycił
w jednym wierszu

Zwariowałbyś przy tym Poeto
i bóstwem się stał dla licznych

Jeśli czcicie szaleńców
co mądrze mówić umieli
kimże jesteście w takim układzie
nazywając siebie rozumnymi

Co za gospodarz się pytam
dokarmia świnię tuż przed rzeźnią

Ponoć życie chwilą jest, mawiają
jego cel, proch i pył
po cóż się dręczyć drogi Poeto
blasku tym nie przywrócisz mi

Chylą się wierzby nad mogiłą
płaczą nad losem mym

Jest świat gdzie wszystko się wie
gdzie nie ma miejsca na nadzieję
gdzie poezja na cmentarzu jest
a nad jej grobem płaczą wierzby

Wstań Poeto i przez okno spójrz
oto świat beze mnie