"Wszystko przemija
Jak zwykłe złudzenie
Jak dziecka marzenie
Jak długi, nudny, mroczny sen

Nierealne nierealne ogniska (...)"


stąpałam po linie bez nauki spadania
nad oazą bliskości i czernią intencji
oparta tylko o szarość oczu
które pochłaniały skupieniem na moich

próbując nie wiedzieć nie patrząc pod nogi
znalazłam dom zapachu na przełęczy ramienia
choć prawda omija sunących w jednym wymiarze

w czasie niedokonanym w chwili zadziwienia
burzowe chmury tęsknoty do nikąd
przysłoniły obraz kształty i pełnię kolorów























































skurwiela