Szwedzi chcieli zagarnąć Polske. Szwedów było tak dużo, że ostatnią szansą był człowiek gór (czyt. Janosik). Cała szlachta ściągnęła do Janosika prosząc go o pomoc. Janosik na początku nie chciał się zgodzić, ponieważ wycofał się z interesu. W końcu się przekonali go za skrzynkę wódki. Janosik dostał pod swoją komendę 3000 polskiej jazdy. Najlepszych z najlepszych. Szwedów było 15.000, a może i więcej. Janosik jak dotarł na koniosłoniu ujrzał straszną rzecz. Jego żołnierze stali na bagnach. Wiatr wiał im w twarz, ale od czego jest Janosik. Przeprowadził manewry lewe skrzydlo dal na prawo, a prawe skrzydlo na lewo i tak Janosik zbudował przewage na lewym skrzydle. Wojacy stali na wzgórzach i wiatr wiał w plecy. Janosik o świcie ruszył do boju na swoim koniosłoniu, a za nim wiernym giermkiem Juzeppe B. Jego zadanie było strasznie trudne. Mial ubezpieczać tyły, co by nikt nie zaszedł Janosika od tyłu. Bój był okropny. Rozgorzała walka, polała się krew, wszyscy walczyli jak lwy a Juzeppe niechwaląc się ryczał najgłośniej znaczy. Janosik wjechał w Szwedów siejąc zamęt i panikę. Szwedzi piątkami padali. Janosik lekką ręką wyrżnoł 3000 szwedów. Koniosłoń nie wiadomo ilu stratował. Szwedzi zaczeli uciekać w popłochu siebie tratowali jeden drugiego co by ich miecz sprawiedliwości Janosika nie sięgną i hydrant Juzeppa. Janosik w tej walce udowodnił że ważną jest taktyka i jakość, a nie ilość. Janosik strzepną kurz i w chwale powrócił do swojej groty. Poddał się masturbacji, albo hibernacji wybierzcie sami zakończenie.[/code]