wyszłam z siebie w środku nocy
pod groźbą lawiny strachu i obłędu
na zmęczone torfowiska
wypełnione powietrzem

wiatr pachnący mrozem
ostry wschodni kontynentalny prąd
łąmiący w pół zeschłe trawy
rozszarpywał liście w ażurowe szkielety
splątał włosy zmroził twarz

brnąc w chłód pogubiłam buty
klucze do siebie i dowód tożsamośći
huragan zerwał i poniósł
płachtę złudzeń przeszłości i zła

ocucił przyjaciela ciernistej róży
zduszonego we wnętrzu
zrzuconego tu w ostatnią podróż