***


Zawsze twierdzi³em, ¿e los to z³y kawa³.
Ze po co ryba, je¿eli jest kawior.
Ze z wszystkich stylów ostanie siê gotyk,
Bo, stercz±c, nie nara¿a na k³uj±cy dotyk.
Siedzê przy oknie. Klony za nim mokn±.
Kocha³em ludzi niewielu. Lecz mocno.


S±dzi³em, ¿e od lasu wieksze jest polano.
Â?e po co ca³e dziewcze, skoro jest kolano.
Â?e, zaprószone py³em spod kopyt historii,
Oko Rosji odpocznie na cyplach Estonii.
Siedzê przy oknie. Umy³em naczynia.
Szczê¶cie ju¿ siê skoñczy³o. Nic siê nie zaczyna.


Pisa³em, ¿e w ¿arówce widaæ mêki p³ciowe.
Â?e akt mi³osny winien stworzyæ w³asn± mowê.
Â?e, wbrew Euklidesowi, gdy co¶ zwê¿ê w sto¿ek,
Nie tyle z tego zero, ile Chronos stworzê.
Siedzê przy oknie. Wspominam dni m³ode.
To siê u¶miechnê, to znów splunê na pod³ogê.


Mówi³em, ¿e li¶æ ka¿dy – to p±czka zniszczenie.
Â?e w niew³a¶ciw± glebê upad³szy, nasienie
Nie puszcza pêdu: tote¿ ³±ka czy polana
¦wiadczy, ¿e siê Przyrodzie zdarzy³ grzech Onana.
Siedzê przy oknie, zaciskaj±c wargi.
Cieñ, mój towarzysz, na ¶cianie siê garbi.

Pie¶ni mojej motywu brakowa³o. Ale
Nie na chór jest pisana. Nie dziwiê siê wcale,
Â?e mi w nagrodê za takie podarki
Nikt nó¿ek swoich nie k³adzie na barki.
Siedzê przy oknie; morze, stary raptus
Grzmi za storami i za ¶wistem wiatru.


Znaj±c nasze do¶æ nieskogatunkowe czasy,
Przybijam dumny stempel „ towar drugiej klasy”
Na swe najlepsze my¶li; i niech jutro m³ode
Przyjmnie te do¶wiadczenia z walk o ka¿dy oddech.
Siedzê w ciemno¶ci. I nie gorsza pewno
Ciemno¶æ w pokoju, ni¿ ciemno¶æ na zewn±trz.


Stanis³aw Barañczak



PIOSENKA


Szkoda, ¿e ciê tu nie ma,
szkoda, kochanie.
Siedzia³aby¶ na sofie,
ja – na dywanie.
Chustka by³aby twoja,
moja – kapiaca ³za.
Albo mo¿e na odwrót:
p³acz – ty, pociecha – ja.


Szkoda, ¿e ciê tu nie ma,
szkoda, kochanie,
Prowadz±c wóz, d³oñ k³ad³bym
na twym kolanie,
udaj±c, ¿e je myle
z d¼wigni±, gdy zmieniam bieg.
Wabi³by nas nieznany
lub w³a¶nie znany brzeg.


Szkoda, ¿e ciê tu nie ma,
szkoda, kochanie.
Srebrny ksiê¿yc na czarnym
nieba ekranie
na przekór astronomom
oddawa³bym co noc
za ¿eton na automat,
by us³yszeæ twój g³os.

Szkoda, ¿e ciê tu nie ma,
na tej pó³kuli –
myslê, siedz±c na ganku
w letniej koszuli
i z puszk± Heinekena.
Zmierzch. Krzyk mew. Li¶ci szmer.
Co za zysk z zapomnienia,
je¶li tu¿ po nim – smieræ?


Stanis³aw Barañczak


PIOSENKA MIÂ?OSNA

Gdyby¶ tonê³a, wyrwa³bym ciê z topieli,
Owin±³ w koc i w gard³o wla³ flaszkê sherry.
Gdyby¶ by³a z³oczyñc±, ja bym ciê w celi
Trzyma³ pod kluczem jako miejscowy szeryf.


Gdyby¶ by³a s³owikiem, ka¿d± tw± nutê
Nagrywa³bym i s³ucha³, pij±c do lustra.
Gdybym by³ plutonowym, z tob± – rekrutem
Nada³bym ca³kiem nowy sens s³owu „musztra”.


Gdyby¶ ¿y³a w Pekinie, co dzieñ na gzymsie
Pagody wypisywa³bym chiñskie zdanie
„ Kocham ciê „. Gdyby¶ by³a lustrem, wci±¿ bym siê
pudrowa³ w toaletach z napisem „PANIE”.

Gdyby¶ chcia³a mieæ wulkan, ja bym przed gankiem
Tryska³ law± bez tchu i opamiêtania.
Gdyby¶ by³a mi ¿on±, twoim kochankiem
By³bym, bowiem rozwodów Ko¶ció³ zabrania.


Stanis³aw Barañczak