i (widzisz?) marzec jeszcze
przychodzą do nas błazny i córki
faryzeuszy demonizują szarość źrenic
nocnych szafek parkanów mostów
automatycznie kroją się w pastylki nocą wklejają
w pełnię szczęścia

chłopcy wyostrzeni w paliki zmysłów
łamią palce od czasu do czasu
błyska słońcem

w telewizorze (patrzysz?) pogoda
kapryśna bardziej niż u nas i ludzie
jakby bliżsi prawdzie wyżsi jakby
niż najwyższa z nam objawionych
za tym oknem

wciąż toczy się wojna
na wykrzyczenie nieba z siebie
cudowny obraz

jak słońce (widzisz?) krąży
między ustami a garścią recept
na każdym gwoździu wisi przymus
by zrobić miejsce innym

dać sobie (słyszysz?) spokój
i wyjść
nareszcie wyjść











































































































































na głupca