zdarza się że ziemia przestaje przyciągać
puściwszy niedobitego śledzia
lecę na plecy w nicość

wataha wilków w dole paroma susami
zacieśnia wokół ogniska pierścień
dławiona krtań charczy niemym wyciem

bywa że sen zaczyna się dobrze
zbuchtowany ogon przy lekko złamanym froncie
daje fantazję dyskretnej obserwacji

mimo lekko obnażonych kłów
poznaję jej wyprężoną w oczekiwaniu
wpatrzoną w ciemność sylwetkę

moją obecność demaskuje ruchem głowy
przekrzywia ją w zdziwieniu
to wy zastępowy
dostrzega w końcu trwożliwie wzniesioną rękę







































daliście mi klapsa