Bo ja jestem bogiem

Owianym siwym obłokiem
W samozadowoleniu wznoszącym się ponad ziemię
Rozpieranym przez wolność i dumę
Tworzenia własnego życia
Już nie w czarnym dymie
Lecz jeszcze nie w białym
Jakby właśnie myślał na tym co ma nadejść
O gorzka, cuchnąca ambrozjo
Co jesteś pokarmem bogów!
Zaraz zrobi się lepiej
Bo ja jestem bogiem
Upartym
I osiągam wszystko, czego zapragnę
Jestem która Jestem
Jedyna
Własna omega
I tylko wieczorami moja moc nie działa
Gdy na zielonym łóżku leży duże ciało
Małej dziewczynki
I nic nie mogę zrobić
I z każdą wepchniętą w nieprzyzwyczajone ciało tabletką
Które zawsze było nietykalne, prawie święte
Staję się znów człowiekiem
Leżę przez chwilę skulona, skrzywdzona
Przez samą siebie
Jak dziecko, które jeszcze nic nie wie
Przez cholerną pigułkę
Która nie pozwala odpłynąć w szumiące zapomnienie
Z bolesnym pytaniem „po co?”
Po co mi to wszystko? Upokorzenie, wstyd, który nie zmieni nic

I ta głupia bezsilność zmieszana z samotnością
Bóg co w imię świata mierzy się z nicością
Pozostawiony sam sobie, na pastwę losu
Jednak to tylko chwila
Bo za moment odpłynę
W siwym obłoku w przestworza
I znowu będę wszechmocna
Ale do moich oczu nieposłusznych
Które zawsze zdążą wypuścić kilka łez
Nim osuszy je wrzask rockowych brzmień
Nie dociera ta prawda
Są mokre tak uparcie
A każde słowo wykrzyczane
Jest dla mnie i za mnie
Bo mnie nie wolno wyć
I zasypiam w głośnych, dobrych ramionach
Bezpieczna od swoich myśli
Tylko po to, by zaraz po przebudzeniu pobiec do łazienki
I hektolitrami wody próbować zmyć z siebie ohydny
Zapach wczorajszego dnia