nie da się kochać świata
przez okna zamknięte głucho
bo jak zza tafli przeszkleń
upajać się móc zapachem

a bez zapachu jak by
rozszczelniać aby odgadnąć
w jakim nastroju pan bóg
do snu nas dziś poukłada

pod krzakiem wróbli garstka
wrzask by podniosła i raban
skąd pustka nagle wokół
i gdzie się zapodział zapach

słońca na łanie żyta
co w chleb się wpiecze i wzłoci
by potem znów w okruchach
dobroci do nich powrócić

i żeby jarzębina
a nie czerwone paciorki
jagody niech granatu
znów lasy napełnią wonią

a robak niech zachwyca
tą najprawdziwiej robaczą
i jakże dzień po nocy
bez mgły aromatu wstanie

czasem na parapecie
siądzie ptaszyna - patrz panie
zamiast otworzyć siebie
ciebie zaklina w witraże

jakże biedny ten człowiek
co świat przez szybę ogląda
choć serce zamknął w klatce
to pyszni się że poznał




































































































ego