Nam strzelać nie kazano:
myśmy sami za broń chwycili
gdy przelała się czara goryczy.

Ojczyzno moja, ile cię cenić trzeba ten tylko się dowie
komu cię wydrzeć próbują i sprzedać wrogowie,
zdrajcy chrystusa narodów, judasze brodaci
jak faryzeusze z oliwnych ogrodów!

Myśmy sami w szeregi wstąpili bojowe
o barwie szarej - strzelecka gromada,
wierna brygada, na stos rzuciliśmy życia los
w księgach spisany, bo nastał czas
we własne ręce brać sprawy!

Wyuczyli nas wodzowie prawdy tej na pamięć:
naszą ścieżkę będą znaczyć łzy żelazne
i z żelaza krzyże skąpane we krwi.
Walczyliśmy śród ciemności,
Ruszaliśmy z czarną bronią w noc,
i czuliśmy jak się jeży w dźwięku minut - zło.
Padłem w boju, moi bracia, ziemię przeżegnałem ręką,
Oto będzie krzyż z żelaza znaczył miejsce mojej męki.
Czy to zabił mnie nasz wróg, czy to serce pekło?

Wam też, bracia, wypełnią się wojowania dni
i też przyjdzie zginąć, oby latem
i prosto do nieba czwórkami iść,
wy, co życie rzuciliście na stratę!
W nagrodę umrzecie ze starości w łóżkach,
a zamykając oczy wspomnicie głęboki rów i szary mur
i szereg więźniów, tych co nas ujarzmić chcieli,
nas, naród lwów!

Przypomnicie sobie, rycerscy żołnierze,
głos oficera natchniony honorem.
Wspomnicie, że gdy stali pod murem judasze,
to nam strzelać nie kazano.































































































sami chcieliśmy, naziści.