Po cóż znów dziś przyszłaś, śledząc mnie ulicą?
Kroki me przedrzeźniać, strachu gnać gruźlicą?
Chciałem skryć się w bramie – lecz już tam czekała,
chciałem uciec tyłem, ale mnie wyśmiała.

Ślepi karmazynem w zaułkach majaczy,
chwyta mnie za rękę, wszedłszy w łach żebraczy.
Bełt z podniebi trzasnął obok błyskawicą,
a ona chłeptała czyjś żywot przyłbicą.

Żądzą mordu swoje wylizuje rany,
wątłej człeczej woli roztrzaskuje tamy.
Wyrzyguje krwawe kłaki ludożerstwa,
szydząc, że śmierć duszy nigdy dość jest czerstwa.

Mijając jej leże, drżę, modlę się cicho,
by czasem nie zbudzić, ale kiedy licho
na żywioły łańcuch zerwie nieodporny,
w każdym zwoju słyszę znów jej ryk potworny.

Skoro dzień się staje, myślę jak ją zgładzić,
ale nocą przyjdzie straszną cenę płacić…!
O obronę przed nią proszę kiedy klękam –
nie masz chyba gorszej bestii, co się lękam...
































Siebie.

Człowieka.