mostek na strumieniu
zatrzymuje wyłożoną kartą
czystej po deszczu księgi
przyjmując pierwsze pręgi
zdartego żwirowego naskórka


rześkość chwyconą w ostatnim odgłosie
na krawędzi trwania
odciąga woda tokiem własnych myśli
przepływ snuje ją zamgloną łąką
gubiąc pod lasem w postaci zadumy

odwracam się w przyszłość
nadpływa łódka z kory
plastikowy śmiałek w opasce
steruje w środek bystrzyny
przytrzymuję czas na krawędzi wypływu

wychylam się
dzwony na osiemnastą przywołują rzeczywistość
muszę wracać nie mając odpowiedzi




































czy ty Zenonie ...?