Z cienia za kanapą wyszedł raz pajączek
Nóżek miał aż osiem i choć żadnych rączek
wdrapał się na ścianę gładką, jak śnieg białą,
by mieć dobry widok na przestrzeń wspaniałą
Ledwo się rozejrzał a już cieć go dojrzał,
podszedł do pajączka, groźnie rozdął nozdrza
Tutaj nam nie trzeba takich jak ty gości – ryknął,
Jednym ruchem uniósł szmatę, pełen zajadłości
Zapiszczał pajączek, że przynosi szczęście,
że za jego sprawą żadnych much nie będzie
Ech gadzino mała, próżna propaganda
w gusła nie wierzymy a muchy,
robactwo sami przegonimy
Pająk to na łące żyć powinien, w lesie,
może jeszcze w parku, gdzieś na marginesie
Tu jest przestrzeń ludzka, żebyś się tu rozsiadł
musisz być człowiekiem, taka jest istota
dwie nogi, dwie ręce, głowa na wierzchołku
A to są warunki na samym początku
I został pajączek zagnieciony w szmatę
Leży już wśród śmieci, jeszcze cicho szlocha
rozdeptana, zakrzyczana tak krucha istota

















































































człowieczeństwa