Domy jak ludzie się starzeją
lub wypalają – też jak oni.
Duchy kominów w dym wracają -
zmarznięte, bo już wygasł ogień.

Kruchy fundament, więc kolebie -
skruszał, osunął – dom się chwieje.
Choć miało w domu tym jak w niebie
obłoczną tulić sny pierzyną.

Domy jak ludzie – pęka ściana,
tynk osypuje, wpełza wilgoć.
Pustka w kominie przeszłość szarga
i mija co nie miało minąć.

W nozdrza się wgryza pył i popiół;
okna bez szyb i piec wygasły.
I duchy zaplątane w dymie
nigdzie nie mogą miejsca zagrzać.