jak długo jeszcze można się będzie
cieszyć powrotów brakiem znaczenia
jak bardzo jeszcze daleko trzeba
uciec by tęsknić do swoich

oczu zieleni i dłoni ciepła
co dzieli się w cząstki obietnic
i pomarańcze tnąc na ósemki
jak długo naiwnie wierzyć

w brak zależności pomiędzy brzytwą
a palcem już nie należnym
do reszty ciała dokładać rozterki
twarz gniotąc jak pergamin

próbką koślawych cyfr i hipotez
składanych w bruzdach na czole
a gdy samotność zawęża horyzont
pieprzyć wektory i wypadkowe

teorie na temat braku sensu
kolejnych odejść pod groźbą powrotu
setnych powrotów tych bez znaczenia
głębszego niż tylko potrzeba

by się obudzić otrząsnąć z resztek
widziadeł jak kroki ciężkich
a pomazane daty kolejne
z zaspanej twarzy móc strzepnąć

wśród anonimów do siebie kolejnych
synonimami tuszując lęki
ufać że jakimś dziwnym zbiegiem
okoliczności znów się zbiegnę