a od tych niedomówień
świat tężeje w sobie
i ręce się omyłkowo
układają w krzyże na piersiach
tym bardziej omyłkowo
że moje na twoich spoczęły
próbnie szukając potwierdzeń
w biciu raz choćby miarowym

i tętnie co żyły rozcina
w miliardy wdechów-wydechów
niewyczuwalnych jak ironia
na ustach w kształcie serca

w płaskich źrenicach moje oczy
przybite pieczęcią goryczy
liczą się wzloty
i mnożą upadki
księgi się piętrzą na dowód

kot po angielsku opuszcza ogon
ty zamiast powiek podnosisz ciśnienie
piszesz się w listach z największej litery
w fakturze zmarszczek odpowiedź

lipiec się zlipczył
a maj się zmaił
jesienne wyciągasz pantofle
i zasypujesz pytaniami
z mikroskopijnych ziaren piasku

co nie czekają na odpowiedź
jak ja nie czekam na więcej
prócz bieli ryżu co skrzy się w słońcu
poblaskiem taniej chińszczyzny
prócz wszystkich naszych niedomówień
co dzień po dniu
i noc po nocy
w sobie nam każą obumierać

tak ręka w rękę
czoło w ścianę
milczenie w mur

zabawnie

milcząc wyznaczasz kierunek
objazd czy obchód już bez znaczenia
płoszą się wróble zszarzałych nadziei
choć przecież dobrze nam z sobą

















































































lustro