schowany w zakamarku
między ścianą i szafą
za rufą próbuję przepuszczać czas
w skuleniu zachować trwanie
skrzypnięcia schodów nie przyswoiły zaklęć
wślizgują się do pokoju
wyciągają go w korytarz

drzwi stają się tyłem pędzącego pociągu
lokomotywę pożera pustka
zapieram się stopami
ktoś się jeszcze usiłuje wydostać
jest jak ja
przerażony puszczam się bezwładnie
kosmiczna fuzja łączy w jedno
boleśnie

twoja twarz babciu wyrasta nagle
jasna miła wyhamowuje z pędu
cumuję do wskazującego palca
odholowujesz
wkładając mi do ust
zwilżony smoczek
zataisz fakt
wiesz że to nie wiek


































na spadanie z łóżka