Pewien miałki pajac, myślał, że ma władzę…
Myślał? Nie, nie myślał! Lecz cóż ja poradzę,
Że myślenie było, jego słabą stroną,
Więc zaczął lud ścinać – pro publico bono.

Za to, że ktoś wyrzekł zwykłe słowo – dupa,
To mu robił kuku i uznał za trupa,
Jeśli ktoś napisał zwykłe słowo – gówno,
To mu łeb ucinał tuż przy dupie równo.

Bez przerwy na ludzi pajac się obrażał,
Nie przepuścił na się złego komentarza
I głośno gardłował – swą powinność czynię
I wszystkich wykoszę, jak w regulaminie!

Wszystkich? Nie, nie wszystkich! On miał faworytów,
Którzy mu lizali część bliską odbytu,
Oni mu kadzili i słali donosy,
Radzili, by wyciąć niepochlebne głosy.

On się tą hołotą zbytnio nie przejmował,
Tylko brał za mordę i gębę sznurował.
Więc kosił poetów, pieśniarzy, tancerzy…
Wokół lud związany i bezbronny leży.

Ażeby nie padło nieprzychylne słowo,
Wsadził w gębę ludziom knebel dodatkowo,
A sam pewny siebie i wielce radosny,
Wdrapał się na konar rozłożystej sosny,

A że nie pomyślał, więc miał w ręku piłę,
Którą ostre zęby poetów kosiły,
Usiadł na gałęzi i tak się radował,
Że gałąź na której siedział – upiłował!

Lecąc w dół na głowę z lamentem i krzykiem,
Sam wyzionął ducha i był nieboszczykiem.
Morały z powiastki można snuć do woli,
Pora zacząć myśleć – myślenie nie boli,

Pogonić szkodników rodem z PRL-u,
Odkneblować usta, dać światło w tunelu,
Wziąć się do roboty, zacząć ludzi cenić,
Zamiast ich wykańczać – regulamin zmienić!